bás camino abaxo

i un suable oulor te prende:

frol de l’oulibeira

 

//

 

vais caminho abaixo

e um suave odor te prende:

flor da oliveira

sangre nun se bei
i ls choros yá se calhórun:
yerbas na muralha

//

sangue não se vê
e os choros já se calaram:
ervas na muralha

anho de cuntrairos:
cuntentos fazendo haikai
tristes cula troika

//

ano de contrários:
contentes fazendo haikai
tristes sob a troika

CASTANHAS

tengo un saquito de castanhas
que guardo de l mofo i de l bicho
i bou quemendo ua a ua

nun me zmuolen la dureç de ls dies
mas tráien me primaberas de castanheiros pul eimbierno
i zéinhan me ua outonhal cinta de la bielha de sabores

ua pena que se stéian a acabar

//

tenho um saquinho de castanhas
que guardo do mofo e do bicho
e vou comendo uma a uma

não me desfazem a dureza dos dias
mas trazem-me primaveras de castanheiros pelo inverno
e desenham-me um outonal arco-íris de sabores

uma pena que se estejam a acabar!

brancos os passos,
que nem rasto deixam;
negros os dias,
que só à janela do xaile se debruçam;
vagarosos os passos,
a apalpar a fúria do tempo;
sempre, e ainda hoje,
os paraísos nunca o foram!

//

brancos ls passos,
que nien rastro déixan;
negros ls dies,
que solo a la jinela de l xal s’assóman;
debagarosos ls passos,
a ampalpar la rábia de l tiempo;
siempre, i inda hoije,
ls paraísos nunca l fúrun

nada quieres recebir,

tenes cerradas las manos,

de tan rico de sobérbia,

tous pensares nun son sanos.

 

FR

inda alhínhan algues gastas piedras a acumpanhar l Douro, dun i doutro lhado, cumo quien s’achega a un dius, atadas a la punta de arressaiados carreirones cun miedo de se çfaiáren, respundendo por nomes de santos que nunca eilhi ponírun ls pies – San Paulo, Santo Andrés, Santo Albin; nunca quejírun saber de diuses que s’ancarrapítan ne ls cabeços, puis mais le cumbenien ls cielos de las Arribas, ls únicos berdadeiros, mais dóndios i serenos; ls eirmitanos yá puli nun ándan, mas inda ls beio a la selombra dua bielha oulibeira a amponer sous poemas de silenço i de delor, beladores de mundos que ne ls bielhos castros drúmen, molineiros de ouraciones i de fames; passei le la mano pulas piedras angurriadas de las paredes, i dei cumigo a manginar puortas, telhados, altares, solares, que todo l tiempo lhebou an sou saco: quedórun las formigas, l bolo de ls páixaros i de las lhembráncias, l siempre renobado béu de las aranheiras i de las nubrinas, las yerbas a marcar la primabera cun sous berdes, l fresco reçumar de ls morredeiros cun sou baile de cínfanos a la tardica, i la cama de piedra adonde las ribeiras ansáian l bruído que l’auga ha de tocar na ourquestra de l Riu; nunca naide morou naqueilhas capielhas, mas siempre ls eirmitanos fúrun casa adonde eilhas podíran caber, por esso se morrírun cumo todo l que ye houmano, zgrácia a que nien ls diuses le scapórun; deixadas a la serena rábia de l tiempo i a la fame de l matorral, aqueilhas capielhas yá solo rézan las lhembráncias, que hai ouraciones mui custosas, i até ls santos i ls que deilhes bíben yá nun stan para tanto sudor i solo le rézan a diuses adonde se puoda chegar de altemoble, que ye custoso d’aguantar tanta cuncorrença.

//

ainda alinham algumas gastas pedras a acompanhar o Douro, de um e outro lado, como quem se aproxima de um deus, presas na ponta de tortuosos carreiros com medo de se despenharem, respondendo por nomes de santos que nunca ali puseram os pés – São Paulo, Santo André, Santo Albino,; nunca quiseram saber de deuses que trepam ao cimo dos outeiros, pois mais lhe convinham os céus das Arribas, os únicos verdadeiros, mais suaves e serenos; os ermitões já por ali não andam, mas ainda os vejo à sombra de uma velha oliveira a compor os seus poemas de silêncio e de dor, sentinelas de mundos que nos velhos castros dormem, moleiros de orações e de fomes; passei a mão pelas pedras enrugadas das paredes, e dei comigo a imaginar portas, telhados, altares, chãos, pois tudo o tempo levou no seu saco: ficaram as formigas, o voo dos pássaros e da memória, o sempre renovado véu das teias de aranha e das neblinas, a ervas a assinalar a primavera com seus verdes, o fresco aflorar da água à superfície com a sua dança de mosquitos a tardinha, e a cama de pedra onde as ribeiras ensaiam o ruído que a água há de tocar na orquestra do Rio; nunca ninguém morou naquelas capelas, mas sempre os ermitões foram casa onde elas pudessem caber, por isso morreram como tudo o que é humano, desgraça a que nem os deuses escaparam; abandonadas à serena raiva do tempo e à fome do matagal, naquelas capelas apenas ainda rezam as lembranças, pois há orações muito difíceis, e até os santos e os que deles vivem já não estão para tanto suor e só rezam a deuses até onde se possa chegar de carro, que é difícil suportar tanta concorrência.

a las bezes por sfergantes

de tue bida zapareces

de tan pesada nun bola

alas mais fuortes mereces

//

muitas vezes por momentos

da vida desapareces

de tão pesada não voa

asas mais fortes mereces

[FR]

seguiu, abenida alantre, sien cuidar d’antrar an nanhun restourante ou café, anque tubira salido solo para almuorço, atrabessou pa l lhado de l sol, atento als semáforos i solo mirando l bastante para nun andar als ambarrones a quien passaba, chegou al fondo i bolbiu al para trás por ua outra rue, fazie por oubir l rugido de ls passos para nun deixar nanhun frisgo por adonde l pensar le podira salir al camino, i quando dou por el staba outra beç a la puorta de l trabalho, tirando ls muntonicos de cagados de stornino ambaixo la palmeira nada mais se dou de cuonta que merecira ua mirada, que las pessonas son tantas pula rue que un até se squece que son pessonas, monhecros sien paraige cumo ls carros, i pon se ua pessona a studar filosofie i daprende que las pessonas se defínen por sue culidade, i apui dá nesto, acabou por se decidir a antrar outra beç ne l trabalho que yá staba farto de almuorço i de cagados de storninos, l quemido bien podie asperar que quemer ye cousa que eisige tiempo i çposiçon al modo, bien bonda yá la fame pouca lhibardade mos deixar.

//

continuou, avenida adiante, sem se preocupar em entrar em nenhum restaurante ou café, embora tivesse saído só para almoçar, atravessou para o lado contrário, atento aos semáforos i só olhando o suficiente para não andar aos encontrões a quem passava, chegou ao fundo e voltou para trás por outra rua, esforçava-se por ouvir o barulho dos passos para não deixar nenhuma ranhura por onde o pensamento lhe pudesse sair ao caminho, e quando se apercebeu estava de novo à porta do local de trabalho, exceptuando os montículos de excrementos de estorninho debaixo da palmeira de nada mais se apercebeu que merecesse um olhar,  pois as pessoas são tantas pela rua que até nos esquecemos que são pessoas, bonecos que nunca param como os carros, e pomo-nos a estudar filosofia e aprendemos que as pessoas se definem pela sua qualidade, e depois dá nisto, acabou por decidir entrarde novo no local de trabalho, pois já estava cansado de almoço e de excrementos de estorninhos, a comida bem pode esperar pois comer é coisa que exige tempo e disposição adequada, bem basta já a fome pouca liberdade nos deixar.

 

todos te dízen para nun mexeres ne l sacho, mas bien sabes, anque nunca nesso amentes, que te morrerás cula huorta, melhor se stubir na pampoleza de sue flor, puis assi poderá chegar al fruito sien ti; al modo que ban quedando lhibres pa l sacho, ls mais pequerricos rinconicos de tierra bás rebolbendo fuora de tiempo, cierto de solo stares a probar a ti mesmo que scabar la tierra ye sempre l ampeço dua nuoba bida, i por esso scabas i scabas i scabas até que la música de ls uossos te ponga a tocar pul cuorpo todo; l paiç cabe te na çfamiada reforma, i ls governantes tenes los bien presos na telbison, eilhi a la mano para lhebáren c’un tiro certeiro de l quemando, puis assi gustaries de ls ber zaparecer: siempre le bibiste nas cuostas, i zde mui cedo daprendiste que las cuostas mui ralamente se béien al speilho; nien tu mesmo acreditas an tan grande carramelo de dies que yá bibiste, deziste me, i dás te agora mais de cuonta de que solico nun chegaries tan loinje, i por esso ganheste un modo defrente de mirar i de sticar l silenço, que ye l tou special modo de agradecer; buolbes agora al sacho, a chamar la primabera, nun se baia eilha a squecer de ti i de cumo stás purparado para (re)ampeçar mais ua beç: un die han de crecer las yerbas mais que la cuonta, i mais cierta seinha nun haberá de que ua outra huorta yá scaba l hourtelano.

//

todos te dizem para não mexeres no sacho, mas sabes bem, ainda que o não refiras, que morrerás com a horta, de preferência se estiver na força da sua flor, pois assim poderá chegar ao fruto sem ti; à medida que vão ficando livres para o sacho, os mínimos bocadinhos de terra vais revolvendo fora de tempo, certo de apenas estares a provar a ti mesmo que cavar a terra é sempre o começo de uma nova vida, e por isso cavas e cavas e cavas até que a música dos ossos te ponha a tocar por todo o corpo; o país cabe-te na esfaimada reforma e tens os governantes bem presos na televisão, ali à mão para levarem com um tiro certeiro do comando, pois era assim que gostarias de os ver desaparecer: sempre lhe viveste nas costas, e desde muito cedo aprendeste que as costas muito raramente se vêm ao espelho; nem tu próprio acreditas em tão grande pilha de dias que já viveste, disseste-me, e apercebes-te melhor agora de que sozinho não chegarias tão longe, e por isso adoptaste uma maneira diferente de olhar e de alongar o silêncio, que é a tua maneira especial de agradecer; voltas agora ao sacho, a chamar a primavera, não vá ela esquecer-se de ti e de como estás preparado para (re)começar mais uma vez: um dia as ervas crescerão mais do que a conta, e mais certo sinal não haverá de que uma outra horta já cava o hortelão.

 

 

 

yerbas na ribeira

son cuordas adonde l’auga

toca la sue moda

//

ervas na ribeira

são as cordas onde  a água

sua canção toca

 

ye stranha la moda
nubre abaixou al camino
yá buolbe l ganado

//

é estranha a canção
nuvem desceu ao caminho
regressa o rebanho

 

 

florien le uas rosas
maçanas de bida i sangre
ne l pomar de l rostro

 

stás porqui outra beç, pouco mais de mil quilómetros apuis i nien sequiera dous dies cumpletos, siempre ambaixo d’auga passeste por muitas tierras cun muita giente, stubiste an cidades adonde se trabalha cumo an formigueiro, i nanhun desses sítios ye l tou formigueiro, çtinado a quedar siempre ne l carreron cun algun çubiaco a las cuostas, buscando te sien nunca seres capaç de te achar nessa soledade acumpanhada, solo ls uocos ampalpando dessas eilusion de cumpanha birtual que nien sequiera se dá al tratbalho de preguntar por ti se tu nun stás, nua einesistença birtual que tan debrebe bai i ben cumo tue eisistença, de modo que nun tenes de stranhar puis cada metro que andas l metro que andeste quedou para trás tamien el solo para nunca mais tornar a ser andado, i tu sigues sereneo bien cunciente de que todos ls caminos son eirrepetibles; i ende scribes
ye lharga la biaije
solo pensas an bolber
nun se calha l’auga

i inda, lembrando l camino i l modo cumo la música te ajuda a passá-lo, a cubierto de la nuite:
tan lhargo l camino
cansado nunca mais chegas
Mozart an biaije

quando acabas por bolber achegas te al facebook i dás dan cun todos aqueilhes rebolucuionairos de palabras i ende screbiste
yá tenes tu dosa
reboluçon de palabras
bai fazendo algo

i decides fazer ua cura até que la gana te buolba outra beç, nien que séian solo uas horas, que nada de l que fagas ye amportante a nun ser para ti mesmo, que outros dies nun tenes i outras palabras nun sabes, puis
a la claridade
filos andebles te prénden
stá de bien cuntigo

 

 

tan çpreziadas yerbas
pátria adonde l’ourbalheira
colga sous cristales

//

desprezadas ervas
são a pátria onde o orvalho
seus cristais pendura

 

ls montes berdégan

i bózian sou pelo rúcio:

niebe na Senábria

//

montanhas ao longe

e gritam as suas cãs:

neve na Sanábria

la nuite chorara ourbalheira sien parar, i las yerbas quedórun sien jeito cun tanta prata al chinchin, assi i todo l sol trouxo le a la manhana un beiso que apenas chegou para calcer la muita grima agarrada a las missagras de ls pesados anhos; sabie que nada poderie fazer para que l sol s’achegara a la raiç de las palabras, que nien un páixaro cun quien falar puli sboleixaba, solo le quedando zenhar l die cun un palico na tierra ancuscarada, anque nunca tubira daprendido cumo zenhar ua bida que l  tiempo fui bolbendo al alrobés; al menos adominara la arte de lhebar ls dies un a un, sien mais sperança que ber lhuzir l sol, siempre cun suonhos de berano, puis sabie bien que ls suonhos éran todos buonos çque serbíran para botar l carro de l tiempo al palantre i nun deixáran coalhar ls passos; la lhama que se sparbara pul pequeinho mundo, mal deixaba andar de modo seguro, mas parar i quedar quieto serie un modo de se deixar morrer al son de quien outro oufício nun ten que sumbrar rábias i benenos mortales, que bénen siempre por tarde, cumo se l die tubira culpa de sue própia claridade ou l’ourbalheira de ser tan clarica: si ye berdade que l sol, quanto mais relhuç, mais selombra bota.

//

a noite chorara orvalho sem parar, e as ervas ficaram sem jeito com tanta prata às cavalitas, apesar disso o sol trouxe à manhã um beijo que mal deu para aquecer tanto pavor agarrado às dobradiças dos pesados anos; sabia que nada poderia fazer para que o sol se aproximasse da raiz das palavras, pois nem um pássaro com quem falar por ali esvoaçava,apenas lhe restando desenhar o dia com um pauzinho na terra gelada, embora nunca tivesse aprendido como desenhar uma vida que o tempo foi virando do avesso; pelo menos dominara a arte de levar os dias um a um, sem outra esperança que ver brilhar o sol, sempre com sonhos de verão, pois sabia bem que os sonhos eram todos bons desde que servissem para puxar o carro do tempo para a frente e não deixassem coagular os passos; a lama que se espalhara pelo pequeno mundo, mal deixava caminhar de modo seguro, mas parar e ficar quieto seria uma maneira de se deixar morrer ao sabor de quem outro ofício não tem que semear raivas e venenos mortais, que chegam sempre por tarde, como se o dia tivesse culpa da sua própria claridade ou o orvalho da sua limpidez: é mesmo verdade que o sol, quanto mais brilha, mais sombra deita.

 

 

dezeinhas un mundo
que cunquistas casa a casa
jogando la china

//

desenhas um mundo
que conquistas casa a casa
jogando a macaca

gustais me a crecer
tardes brebes de janeiro
robendo la nuite

//

ver vos crescer gosto
tardes breves de janeiro
e roendo a noite

l aire arrolha ls uobos

bózio amarielho a tenhir

l cielo: purpiendula

//

vento embala os ovos

grito amarelo a tingir

o céu: papa-figos

sacude las prumas

ri se a la par de l rieiro

dá banho l pardal

//

sacode a plumagem

ri-se tal como o ribeiro

pardal toma banho

 

de chober nun para

auga que lhaba la rue

i tamien mie alma

//

de chover não para

água que lava a rue

e também minha alma

 

relhuç l uolho bibo

prata a saltar na canastra

sardinas tan frescas

//

brilha o olho vivo

prata a saltar na canastra

sardinhas tão frescas

 

bai se l branco als poucos

mas ben l lhodo an passos negros:

niebe a derretir

//

vai-se o branco aos poucos

vem o lodo  em passos negros:

neve a derreter

 

friu aire de Touro
remolina folharascas
i mius pensamientos

//

frio vento Norte
remoinha folhas secas
e meus pensamentos

 

 

las Arribas cálhan se

fai l Douro acumpanhamiento

cántan las checharras

//

as Arribas calam-se

é o Douro acompanhamento

cantam as cigarras

 

 

alhá la palabra

solo l silenço inda diç

l’adezible bida

 

//

 

além da palavra

só o silêncio ‘inda diz

a indizível vida

 

 

yá fui nuobo l anho
cun el morriste un cachico :
sabe bien star bibo

//

já foi novo o ano
com ele morreste um pouco:
sabe bem ‘star vivo

ls mius amigos sáben bien quien son

nada le pido mas todo me dan

deilhes perciso muito mais que pan

puis sien eilhes nun m’anda l coraçon

 

cada silenço ou géstio me cumpon

ls strampalhados dies, puis siempre ban

cumigo pula mano, adonde stan

ls miedos i outros males sien perdon

 

se te bés solo nun cerres la puorta

a inda mais amigos, cumo huorta

trata deilhes i rega los to ls dies

 

anque sien que los beias pássen anhos

queda atento a caídas i zanganhos

tues upas dando siempre i alegries

cruzeste te cula muorte i cun nada mais que silenço i palabras fuste capaç de le fazer frente: son stranhas armas para tan grande guerra, mas fúrun eilhas que até eiqui te ansinórun l camino: se scribes, nada mais buscas do que sentir que inda stás bibo i lhimpares l’augadeira adonde puoda cuntinar a correr l sangre.

 

nien te deste de cuonta de l poço que se te abrie delantre: fui tan grande la caída que sparticeste chicha i uossos, anque nien bien sabas se yá chegueste al fondo; por anquanto, mantenes la custosa caminada de angarrar pulas paredes para outra beç chegar arriba, al sol, custe l que custar; de tan negros, nien dou para ler claro ls dies, nien las palabras stában purparadas al modo para tanta negrura te çcrebir, por esso nun hai muito para dezir l que nun puode ser dezido, l que dezir nun sós capaç i talbeç solo l tiempo an tue ajuda benga; staba quaije a ampeçar la primabera i todo l tiempo ampeçou a andar al para trás, i nunca mais fui berano, nien sequiera outonho, l eimbierno agarrado a la piel de ls dies, la nubrina a nun deixar ber las risas nien sequiera cun lhuzes al modo para nubrina: deste por ti i andabas a sachadas a la flor de la culpa, a la flor de la pena, nun fúran eilhas secar te to la auga de l poço adonde bebies la fuorça para arrepassar ls sotánganos i para fazer ua nuoba parede cun las piedras que te atalacában l camino; poniste te an modo de bolo sien sfuorço, sien bater alas muita arriba las corrientes fries, capazes de te lhebar pa l fondo de sous lhapos; inda agora, anquanto scribes, sintes que l nome nun tornou als feitos i que nada stá curado, nada stá squecido i manhana inda nun achou camino; todo l que percisas agora nun ye cunfiar nun nuobo, que el nada ten para te dar, mas cuntinar pul camino, angulhindo las lhágrimas que nun te deixarien ber cumo percisas, un passo de cada beç, inda que nun sabas adonde te lhieban esses passos, mas bonda que te fagas cumpanha i pises l miedo de querer scapar.

stás bibo i nun te squeces l que esso, ne l tou caso, quier dezir: sperteste todas las manhanas, parece te que tenes salude, comes todos ls dies, sintes calor de algue giente alredror de ti, la rue aceita tous passos i l aire deixa que tous uolhos se sténdan até para alhá l hourizonte, hai quien te pregunte, hai quien te responda, nun te faltou un campo adonde te sentar ou te deitar, siempre l friu fuste capaç de atamar i nun te faltou un airico fresco an tanta calma; stan inda bibos ls que amas, por bien arrieirados que las termientas ls téngan deixado; nun faltórun amigos ne l tou puial, tanta beç muito alhá de l que mangineste, traiendo ua palabra, un géstio, ua risa, ua perséncia, un abraço, un silenço, i tantos modos de dezir que eisísten i stan eiqui; mantubiste fresca la huorta de las palabras, adonde fuste anterrando l stierco de ls dies i deixeste que l berde s’oupira an nuobas primaberas; nuobas gientes benírun a bater a la tue puorta i tubiste gusto an l’abrir, mais ua beç sentindo cumo l mundo bai muito alhá de ti i tan pequeinho sós delantre dessa grandura; fuste sendo capaç de salir de ambaixo ls sbarrulhos que te smagórun, i de scamugir ls miedos que te salírun al camino; cuntineste por muito tiempo a cuntar quanto tenes i quanto sós, i son muitas las rezones para passares a un nuobo anho cun gana e fuorças para le fazer frente a nuobas mundiadas i termientas que bien sabes que ende han de benir, talbeç inda cun mais fuorça.

ampeça por te preguntar pula falta que fazes, i nunca has de ser tu a respunder a essa pregunta: se alguien te diç que le fazes falta, de mais nada percisas pa te botar palantre, anque l camino nun beias claro i nada seia cumo gustaries; ralamente te deziran por palabras que le fazes falta, por esso, stá cun atento als mais pequeinhos géstios, a las mais sutibles risas, als uolhos, als silenços, puis talbeç la mensaige que te busca nunca mais torne a passar por ti; ne l campo que la denidade percisa para medrar, deixa que l silenço puoda regar las raízes de outros dies, que talbeç solo muito tiempo apuis seran capazes de assomar la cabeça; nun mires al que dás, mas nunca deixes de tener cuncéncia de l que dás, nó porque esso te barra la soledade, mas porque siempre ua flor alhá puode reinar i bien sabes que quedas triste por teneres un caco sien nada a la jinela; nun te squeças que, mais que naide, tamien tu percisas de quien te sirba de barreira adonde te çcánsen ls uolhos ou de speilho que te puoda debolber ua figura anteira: l die an que sentires yá nun percisar de naide, ende saberás que stás a mais i yá nun hai campo para ti, puis solo ls uolhos que te míran puoden fazer te sentir que eisista; nunca baias alhá de la percison que de ti ténen, mas deixa campo para que outros puodan resfolgar i que la selombra se alhargue cula gana de cada die que nace; al fin de todo nunca speras que te agradéçan cun palabras a todos ls dies, que agradecimiento solo ye l que ancarna an feitos, an perséncias, an géstios que solo ls uolhos puoden legendar i nunca las palabras que manhana yá squeciste; assi, nua fileira de percisones, bás dando un abraço al mundo adonde bibes i puodes sentir la calor que te falta para estes dies tan frius.

a la purmeira, solo bés l que s’acaba, puis l’einércia de la bida melhor te deixa ber la cuntinuidade cumo cousa normal: por esso te anrodilhas a spera que l terramoto passe, todo fazendo para nun quedares ambaixo l sbarrulho, mas ls dies nun páran de abanar i muitas son las brechas que se ábren para te angulhir; nada s’acaba nunca berdadeiramente, puis queda siempre algo, nien que séian solo cinzas, mas tu solo tenes uolhos para ber que nada an ti quedou anteiro; sabes que, mesmo sien ti, todo cuntina i nun para la máquina de ls dies, na ruodra sien fin de manhanas/tardes/nuites/madrugadas, ampurrado por un aire que nunca chegas a ber nien a saber para adonde te lhieba, nien tu tenes modo de nun ir; agora, sabes que stás na fin de l anho, mas nada quier dezir essa era, puis todo cuntina sien s’amportar cun fin de die, de més ou de anho: sintes que tenes de assinalar l anho que se bai i l anho que entra, mas nada acaba i nada ampeça, puis ls anhos nada mais son que la eilusion de adominares l tiempo i de fazeres de cuonta que puodes partecipar na renobaçon que la buolta de l sol le trai a todas las cousas; sentado delantre ua cemba de palabras, estas déixan se scolher i ríen se cumo perdidas quando sínten que las quieres poner de sqpeque a fazer l baláncio de l que passou: nun sabes quei has de dezir, i quieres que eilhas adebínen l que nien a pensar sós capaç de ancarreirar, puis nunca nada ye claro i siempre la sobela de la dúbeda t’acumpanha; assi i todo, aceitas essa cundiçon puis an algun cuolho tenes de çcansar, por algun camino has de caminar, a alguien le has de stender la mano, dun castielho siempre has de tener percison para te defenderes de ls miedos que te círcan, i un sítio tenes de achar adonde amanhar campo poner la cama adonde çcansar de bózios i silenços.

brancas mantas, drume

Sabor al cuolho de ls bales:

matinal nubrina

//

brancas mantas, dorme

Sabor ao colo dos vales:

matinal neblina

 

rostro loinje sério

uolhos dreitos de nun ber:

pedinte an semáforo

 

//

 

rosto ausente sério

p’ra não ver olhos direitos:

pedinte em semáforo

 

 

 

 

 

na rue miles d’uolhos

todo béien, solo an ti

nun míran: eisistes?

 

//

 

na rua mil olhos

tudo vêm, só p’ra ti

não olham: existes?

 

 

 

scrita ye un beneno

fuorte argolha que te prende:

mui poucos la léien

 

porquei gústan deilha

ls ditadores i a ti

pátria pouco diç?

 

 

 

bida que te duol

an speilho tamien la crias

mostro sós mas negas

Café Tortoni

Habie treminado cumigo mesmo que nun me iba a benir ambora de Buonos Aires sien ir al café Tortoni a buer ua ‘patagónia’ i a sacar un retrato cun Borges. Mesmo a la última de la hora, alhá cunsegui ir a esse café centenairo i que ye ua obra de artes por adonde ls uolhos se puoden arregalar.
Siempre gustei de cafés i de alhá quedar a la cumbersa cun quien solo assi era possible ancuntrar al modo, i ende deixar passar l tiempo, subretodo nas nuites de berano, an Sendin, inda a sorber la redadeira calor que sobrara de l die. De you moço, éran ls cafés sítio al modo para rebolucionar l mundo, apersentar un cumpleto l stado de l paiç, comentar las grandes amboras, filosofar subre ls temas mais trancendientes de la bida i que sempre acupórun la houmanidade i, na fin de todo, ir me a la cama cun pena de que l sol nacira deilhi a cachico, i tener que ir a trabalhar. Por stranho que pareça, fui nesto que you pensei quando me sentei ne l café Tortoni i pedi ua cerbeija Patagónia, fresca, para mi i pa l miu colega [essas cerbeijas son de 740 ml!].
Ténen las madeiras l aire scuro de l tiempo, la decoraçon fui feita an tiempo an que habie tiempo para eilhi star a apreciar, que mais nun fura para mirar pa l aire a admirar ls retratos i pinturas de las paredes. Mas miraba pa las mesas alredror de la mie i nun era nada desso que bie, mas si pessonas sentadas a mirar pa ls telemobles, a fazer de cuonta que mandában mensaiges ou que lien cartas eimaginairas que naide habie mandado, cun un aire de fastiu que un até queda mal çpuosto. Cun quei passariemos l tiempo quando nun teniemos telemobles? Á, yá sei, íbamos pa ls cafés, i quedábamos a mirar pa l aire ou a falar de nadas amportantíssemos uns cun ls outros. Claro, a naide le passa esso pula cabeça, mas habien de poner ua regra eiqui a l’antrada deste café, ye proibido antrar cun telemobles ou anton ténen de ser zlhigados lhougo a l’antrada, puis esses aparatos son claramente ancumpatibles cun cafés que son obras de arte cumo esta.
Al fondo l café, sentado a ua mesa de squina, stá Jorge Luís Borges an figura, i garanto bos que nun stá a screbir. Ten las manos ua anriba la outra, i estas de l caiato. Parece que nun stá a fazer nada, mas essa puode ser ua cunclusion anganhadora. Bei se que ye yá un home ciego, cun esse aire de quien stá a ber cousas que nun quier dezir, mas cun atento a todo l que se passa alredror. Talbeç eiqui le tubíran nacido muitas de las sues stroudinairas cuontas eimaginairas, tan cúrtias que dira pa las ambentar anquanto un nun se cansaba de star eiqui sentado. I alhá m’albantei pa l retrato, a marcar l acuntecimiento, sacado cun telemoble [se me lo tubíran oubrigado a zlhigar a l’antrada iba a ser buona…]. I este fui l solo ancuontro que tube cun Borges na sue tierra, anque tenga passado a la puorta de la casa adonde morou. Bóndan me las sues obras completas, que tengo cumigo, i por adonde amenudadas bezes dou uas buoltas, siempre cun l mesmo sentido de pasmo i la bergonha de l daprendiç. I assi quiero quedar, anque tenga gustado deste hounesto ancuontro an Buonos Aires, ne l café Tortoni.

7 de dezembre de 2012

 

Ua catedral sien diuses nien santos

Mal scampou, lhougo me botei rue alantre, de ‘paráguas’ amprestado pul houtel i, ala pa l Ateneo, l de la rue Santa Fé, que meia hora a pie nistante se faç. Pula ancha i lhaga Abenida 9 de júlio, sentie se l nerbioso de ls carros que nun habie meia de ándaren, ls semáforos todos derramados cula truniada.

Ls arrascacielos tráien me a l’eideia que Óscar Niemeyer se morriu hoije [ou fui onte?], el que fizo cidades tan guapas i dezie que l amportante era la bida i l modo cumo mos portábamos bien cun eilha, i nó l’arquitetura, l’arte ou, an giral, la cultura. Assi i todo, nun faç mal que mos déiamos tamien a las cousas de la cultura, essas que tan bien mos defínen cumo humanos. Agora iba me a la cultura de ls lhibros, anque bien saba que la cultura nuns tá solo nien percipalmente ende, mas nas pessonas i na todos ls sous géstios, seia naqueilhas que zaparécen, seia naqueilhes que quédan agarrados a piedras, a sonidos, a géstios, you sei alhá…
El Ateneo, ye un bielho triato, cum mais de cien anhos, feito lhibrarie an 2000! Nunca habie bido ua cousa assi i, mal antrei, quedei de boca abierta por un bun cacho. Las guapas bóbedas, l trabiado, las bárias andadas de ls balcones nas rebuoltas de las paredes, todo cheno de lhibros, discos, talhos para un se sentar a ler, un café al fondo, you sei alhá! Fui até al fondo, tornei al para trás i, a la purmeira, nien fúrun ls lhibros que me prendírun ls uolhos. Solo apuis ampecei a correr pulas prateleiras de ls stantes, sien saber por adonde ampeçar, tantos éran i tan defrentes rezones me puxában para alhá deilhes. Acabei por quedar na parte de lhiteratura argentina, de que tengo yá tanta cousa an pertués, a ampeçar por todo l Jorge Luís Borges, que m’acumpanha hai tantos anhos…
Algun Roberto Arlt, cumo las agora reeiditadas ‘Aguafuertes Porteñas’ i la nobela ‘El juguete Rabioso’, que mos trai la Buonos Aires de ls anhos 30 de l seclo atrasado. Ua maravilha alhá haber achado ‘La Sinagoga de los Iconoclastas’ de Rodolfo Wilcock, cun três dúzias de pequeinhas biografies ambentadas por el, de pessonas tamien por el manginadas, bien al stilo de Borges [Stória Ounibersal de l’Anfámia], lhibro por el srebido an eitaliano [1972] i que apuis el mesmo puso an spanhol [1982]. De Edgardo Cozarinsky dou para traier sues dues pequeinhas nobelas, ‘Dinero para Fantasmas’ i ‘La Tercera Manhana’. Inda carreguei culas cuontas completas de Juan José Saer. I achei que chegaba, puis yá era muito peso. Al fin, nun fui capaç de le rejistir a ‘El Libro del Haiku’ [scuolha, traducion i stúdio crítico], de Alberto Silva.
Mais que puls lhibros que alhá merquei, aqueilha catedral de l lhibro me quedará para siempre. Podemos andar puli dreitos, sien tener que mos azinolhar delantre de nanhun dius ou santo, cumo se boláramos. Antoce, ua catedral que nun sirbe para rezar. Mais que un dino menumiento a la cultura, este ye un menumiento a la lhibardade de pensar, de screbir, de cantar, de ler. Que nunca tenga de cerrar las puortas.
Quanto eiqui diga, nun dezirá. Antoce, mais bal deixar l’eimoçon an crudo para que mais dure. Solo por eilha, baliu la biaije a Buonos Aires.

Buonos Aires, 6 de dezembre de 2012

Chuobe an Buonos Aires

Hai uns quatro anhos stube an Santiago (de Chile), i nun chobie. Mas chuobe agora, an Buonos Aires. De l andar uitabo de l houtel, sigo ls carros na Abenida Lhibartador, i sona me a stranho este nome. Apuis duns quenhientos metros, yá la nubrina nun le deixa campo als uolhos. Assi, la fabela sien fin yá nun se bei, l que le ha de dar muito jeito a esta cidade que se mira mais galana, cumo se solo eilha eisistira. Relhúzen inda las redadeiras flores de ls jacarandás, que me tráien Lisboua i quien alhá deixei. L chano stá eiqui i eilhi amarielho de las acácias a deixar sues flores bolar.
Ye este un paiç rico, me dízen, puis al ampeço de l seclo XX staba antre ls seis mais ricos i cun melhor nible de biba. Dius haberá le dado todo, an tierra sien fin, granos, ganados i outras riquezas. L diabo, dízen, ye que tamien le dou ls argentinos i esso haberie botado todo a perder. Talbeç eisagéren i hai quien diga que esso solo bal pa las eilites de Buonos Aires, essas que se cúidan tan altas que quando un se quier suicidar le bonda botar se del mesmo abaixo! Nun sei bien se inda ye assi – hai cousas que ralamente demúdan! –, l que sei ye que chuobe an Buonos Aires, cumo se ua praga caira anriba la cidade, scura, anubrinada, cercada por miedos que ban crecendo al modo que ls tempos s’amalínan. I nun me béngan a dezir que las malas políticas puoden ser ua question de género, puis hai cousas que nun ténen género, cumo la tiranie, la pobreza, l’arrogança i por ende alantre. Nó, l que you gusto mesmo ne l outro género ye… l género defrente, que me cumpleta i me atira para alhá de mius buns lhemites.
Este yá fui cunsidrado un paiç zambolbido i agora ye l que se bei. I lhembra se me de mie mai me cuntar que ua armana de l pai deilha parqui bieno ne ls anhos trinta de l seclo passado i nunca mais bolbiu a Pertual, habendo se perdido l cuntato, mas que al menos un de ls filhos deilha trabalharie an artes, cumo triato i assi. I fui ende que you antendi que essa caída pa las artes i l jeito de atriç de mie mai yá benie de familha! Lhembra se me tamien de tiu Fanego, que bárias bezes bi an bacanças an Sendin i que porqui quedou, i sei que inda ye bibo. Choraba cumo un perdido de cada beç que bolbie parqui. Miro la jinela de l houtel i pregunto le a la nubrina, por adonde andará?
Era you nuobo i muita carta screbi para Buonos Aires, de pais para filhos, de armanos para outros armanos, nua altura na que inda algun cuntato se mantenie i las pessonas nun sabien screbir. Bá, yá poniste la era? Anton pon agora aqueilha parte de acá recebimos la tue carta i estimemos de saber que stabas bien, que nós stamos bamos andando bien grácias a Dius. Agora falas le de las tierras, de que yá fazimos la segada, dizes le quien se morriu, i preguntas cumo ban ls filhos. Bá, agora bamos a dar bejitas a todo mundo, pon alhá ls nomes todos. I l campo de las bejitas, para tanta giente éran mandadas, agarraba meia fuolha. Ralamente se preguntaba se benien a Sendin puis ua ida, a nun ser an ralos causos, era para toda la bida, que casas, las poucas tierras i toda la mínima ardança yá fura bendida. De loinje, cada un manginaba cumo bibirien eiqui, mas nien le passaba pula eideia cumo era grande la selombra que esta Buonos Aires stendie subre sues fabelas. Yá para quien eimigraba, l’aldé era siempre la mesma, parada ne l tiempo, las casicas de piedra arranadas, l trabalho que mataba de canseira an troca de nada, las rues que dában stierco, ua mocidade deixada loinje i las pessonas cumo se siempre quedáran na mesma. La berdade ye que muitos bolbien, proba de que la bida eiqui era inda mais madraça para muitos.
Cuntina a chober an Buonos Aires i la nubrina cerrou campinha. Óuben se agora truonos i relhampos. Ande por adonde andubir, l sol nun amostra l rostro nien calece. Yá preguntei, mas naide me sabe dezir, até quando bai a chober an Buonos Aires…
Buonos Aires, 6 de dezembre de 2012

 

L’andefréncia de ls diuses

«… ls diuses mándan las mais grandes anfelcidades i fabores: cumo stan sempre antregues a las bertudes deilhes, recíben ls que cun eilhes son aparecidos i son andrentes a todo l que nun lo fur.» [Eipicuro, Carta a Meneceu ou subre la Felcidade]. Quier dezir, s’acauso eisísten, ls diuses nun quieren saber de nós para nada. Dende que téngamos de bibir cumo se ls diuses nun eisistíran, l que an nada apouca las nuossas repunsablidades de bibir, bien al alrobés.
L mesmo filósofo diç ne l na mesma carta: «Ye boubico aquel que, a la ua, lucita l moço a bien bibir i, a la outra, l bielho a bien se morrer, nun tanto porque la bida seia agradable, mas subretodo porque l bien bibir i l bien se morrer son la mesma cousa.» Doutro modo lo dixe you an ‘Ars Vivendi Ars Moriendi’, anque cun ua defréncia grande, puis eiqui you nunca uso la palabra ‘bien’, mas solo ‘bibir’ i ‘morrer se’, l que nun ye pequeinha defréncia an relaçon al filósofo de Colofon.
Hai algo que m’agrada an Eipicuro: l nun s’haber azinolhado delantre las treminaçones de l çtino, cumo fazírun ls filósofos antes del, i haber afirmado la capacidade para nós decidirmos subre la nuossa bida, al menos até un cierto punto: ende assenta la lhibardade, la repunsablidade i la denidade houmanas. El fui l purmeiro a dezi lo, al que se sabe, anque ne l sou modo tan próprio.
A que perpósito ben esto, nua crónica de Buonos Aires, a la ua i meia de la manhana? Ye un modo de ganhar gana de me drumir, apuis dun die de cunfréncias subre temas bien menos antressantes que ls de l filósofo griego. Assi i todo, a la cena, nun restourante subre l Riu de la Prata, ne l Clube de ls Pescadores, que ye menumiento nacional, senti que algues pessonas tenien miedo de falar, por ser peligroso. I lhembra se me agora de cumo als anquelinos de la Casa Rosada le fazie bien ler la Carta subre la Felcidade, nó por bias de la felcidade, mas por bias de la lhibardade. Nó que steia cumbencido de que dira resultado, mas siempre oubrigada a splicar algo, al menos a eilhes mesmos.
La nuite stá airosa – sínten se muito estes buonos aires… – i caliente. Spera se termienta para manhana. I you a treminar un nuobo passeio a pie pula cidade… Quédan me siempre las lhibraries, cumo l Ateneo, i ls cafés, cumo l Café Tortoni. Nó, nun quiero ir a La Recoleta, que mais gana tengo de bibos que de muortos. Eirei pulas rues alantre, mirando la decadéncia desta cidade grandiosa, siempre pensando que la berdadeira decadéncia nun stá ne ls eidefícios i nas piedras de que son feitos, mas nas anstituiçones i na quien la derige, mais carregada subretodo porque hai quien tenga miedo de falar, ou de falar alto.

Buonos Aires, 6 de dezembre de 2012

 

Nun deixes de ber l bário mundo

Quando bou por esse mundo afuora, siempre m’ampressiónan sous modos bários, sue bida para alhá de l que manginar podira, i la giente, tanta giente defrente que inche las rues. Hai eiqui ua rue – la Calle Florida – adonde se diç que alhá passa un milhon de pessonas por die, mas onte passei tamien por alhá, de modo que fúrun un milhon i ua pessonas. Son todas defrentes essas pessonas, síguen an frente, nun sei para adonde, mas síguen cumo se fuorças ambisibles las puxáran. Son las fuorças de la bida que las ampúrran, de bidas defrentes tamien, feitas de tantos mundos que eilhi cáben todos. Parei a ua squina por un cachico i ampecei a ber todo cumo un formigueiro sien fin, cada pessona cun sou çubiaco na boca, ls uolhos perdidos, risas nuas i rostros duros noutras, i un bruído de fondo oupindo se cumo un riu apuis ua mundiada. Ye defrente este formigueiro, puis chube por arrascacielos, an beç de abaixar por buraquitos na tierra. Puode parecer stranho, mas muita beç mais gusto de ber giente que menumientos, anque guapos, an piedra.

Quando benie ne l abion, dou me para reler, nun sei yá por quantas bezes l fago, la «Carta subre la felcidade», de Eipicuro, i l «De la bida feliç», de Séneca. Al mirar todo aquel formigueiro de giente, dei cumigo a pensar se alguien dessa giente yá habie lido algun desses lhibricos, i pula cierta que solo alguns los haberan lido. Preguntei-me: se aqueilhes dous filósofos stubíran nesta squina haberien falado de la felcidade cumo falórun? Esta giente poderá ser feliç ou nó andependentemiente de ler esses ou outros lhibros subre la felcidade. Ua tie, dua gordura amalinada, na squina cuntraira a la mie, cun ua rapazica al cuolho, stá sentada ne l suolo de la rue a pedir «un peso para la niña». Por eilha bi passar miles de pessonas sien que naide mirasse para eilha. La nina drume arrolhada por todo l bruído daquel riu de giente. An que sonhará? Faç sentido para eilha la palabra felcidade? Cuido que si fazerá, que la felcidade ten tantas caras cumo pessonas hai ne l mundo. La berdade ye que las pessonas ralamente pénsan an felcidade, mas an cousas mais hounestas, mais simples, como un regoixo de pan, fazer pula bida, çcanso, ancuntrar alguien, ler un lhibrico, recebir un peso de smola, chegar a un cierto sítio, i por ende afuora. La felcidade ye cousa de filósofos i a eilhes habie de ser deixada, talbeç porque l mais de las bezes nun séian felizes, i mesmo als poetas habie de ser proibido amentar an felcidade, que nun fura la deilhes mesmos, yá que outra nun eisiste i esso puode ser ua fuonte de anfelcidade.

Al ber tan bário l mundo, siempre dá para cuncluires que nunca será possible ouneficá-lo, nien cuidares que tou pensar puode ser melhor que l de ls outros, ou que lo puodes demudar. I assi se amostra cumo uns sfergantes ancostado a la Calle Florida puode ser un bun sítio para filosofar i para chegar mais loinje do que ler Eipicuro ou Séneca. Sintes que nun puode haber outra atitude delantre l mundo que nun seia la houmildade, an que l nuosso mundo ye tan pequeinho que nunca cabe neste mundo bário i grande, puis bai sempre mais alhá: nun se sóman estes pequeinhos mundos, nien se déixan reduzir uns als outros, i essa ye la berdadeira fuonte de l respeito que de ti puoda nacer: bibe i deixa bibir, sempre dixe, puis naide puode bibir cumo se mais naide eisistira ne l mundo.

Hoije, nesta crónica, dou me parqui, mas la culpa ye de Eipicuro i de Séneca, i de l formigueiro de giente na Calle Florida de Buonos Aires. Diç Eipicuro al ampeço de la sue Carta subre la Felcidade: «Anque séiamos moços, nun debemos tener miedo de filosofar. I nien sequira na belheç mos hemos de cansar de la filosofie.». Por mi, digo que puode bundar que un s’ancoste a la squina dua rue a ber l formigueiro de giente que passa, ou seguir rue afuora cumo todos ls outros, de uolhos i cabeça bien abiertos a todo l que bei i a quien passa ou stá solo sentado ne l suolo a pedir. L problema stá an que, l mais las bezes, negamos l mundo bário, ancapazes de ber alhá de nós. La filosofie ampeça ne l uolhos, i nas preguntas de spanto que mos éntran por eilhes adrento, i nunca ne l pensar. Se assi nun fur, mui loinje de la bida i de l(s) mundo(s) andará essa filosofie, i esso ye de las cousas mais peligrosas que puode haber.

Buonos Aires, 5 de dezembre de 2012

 

Staba sola la Praça de Maio

 

Cuntinei miu passeio pulas rues de Buonos Aires, zbiando me daquel mar de giente, anchindo l miu silenço de comentairos, de notas, de lhembráncias, de risas que nun se me chegában a assomar, al dar cumigo a manginar toda aqueilha giente a beilar l tango pulas rues sien carros! La calor apertaba cada beç mais i l lhado de la selombra bien s’agradecie. Ls eidefícios éran cada beç mais grandiosos i cuido, pensei alhá cumigo, que han de ir a dar a algo de amportante, tal i qual cumo ls bários diuses gustában de tener morada acerca de Júpiter, i cumo hai uns anhos bi na San Petersburgo, adonde ls palácios de l’Abenida Nevsky  éran tanto mais grandiosos quanto mais acerca stában de l Palácio d’Ambierno, l de ls czares.

Al fin due rue, alhá staba eilha, la Praça de Maio, praça 25 de Maio cunsante las placas. Tenie na mie cabeça l’eideia de que eilhi era l centro i l coraçon de Buonos Aires, tanta beç oubi falar nessa praça, que para mi se tornou quaijeque mítica. Anton ye eiqui la Praça de Maio! Fui andando debagarico, calhado cumo la missa, a ber se inda s’oubie la boç de Evita Perón, de las jinelas de l Palácio Rosado, sede de l governo, a falá le als «çcamisados», cun sue boç, sues lhágrimas i sou populismo que cortaba cumo faca, na figura fuorte i guapa de Madona a cantar l einesquecible tema «Nun chores por mi Argentina!…». Mas nó, yá nun se oubie Evita Perón, nien sequiera la figura de Cristina Kirschener (atual Persidenta) s’assomaba a algue jinela, que há de tener algo mais que fazer.

Segui pula Praça de Maio fuora, manginando de que sítio de la praça Maradona há de haber feito l sou çcurso a un mar de giente que lo speraba apuis de bolber cula copa de l mundo na mano, an 1986. Inda quije scuitar ls gritos dua nacion zasperada i houmildada de sue grandeza perdida, mas chena de proua nesse die. Yá naide se houbie, nien se sentien las lhágrimas a scorrir puls rostros daquel juntouro sien fin, a festear las únicas guerras que ls probes ou pequeinhos puoden hoije ganhar, andrento un campo de la bola.

Corrie un airico benido de l Mar del Plata, que atamaba todo aquel suberrolho de las dues de la tarde i sabie pula bida. Sentado nun puial, fui correndo culs uolhos todos aqueilhes palácios, de l governo, de l Banco de la Nación i de outros bancos, de l Cabido, dua Buonos Aires oupolenta de ls ampeços de l seclo XX, quando ls eimigrantes al zambarcar fazien un riu mais ancho que l Riu de la Plata, muitos deilhes de las tierras de Miranda, cumo bien relata Carlos Alves, i de que todos coincemos muitos eisemplos, tantos que talbeç nun haba un solo mirandés que nun tenga un pariente an Buonos Aires, seia el mais cercano ou mais fastado. Agora, todos aqueilhes palácios parécen scaletos de pantasmas i até l palácio de l governo ten ua quelor que ye mais de sangre que rosada. Staba sola la Praça de Maio i to la giente que passaba nien daba por eilha!

Fui sentado nesse puial de la Praça de Maio que ampecei a oubir ls gritos i senti las lhágrimas. Solo you sentie i oubie, de uolhos cerrados, que todo alredror staba calhado. Éran las abós i las mais de la Praça de Maio, que inda hoije se cuntínan a ajuntar alhá todas las quintas. Sues lhágrimas i sous gritos nunca se han de calhar, nien ls crimes de la ditadura de Videla i de outros generales argentinos deixará de retumbar acontra las paredes daqueilhes palácios i de ancarrapitar por sues quelunes griegas de cantarie. Albantei me, que era mui custoso quedar eilhi mais tiempo. Talbeç inda alhá torne, para sentir la soledade de la Praça de Maio. Si, talbeç na quinta que ben, que son outras las lhágrimas quando bemos ls uolhos que las bótan, son outros ls gritos quando bemos abrir se la boca de adonde sálen.

Buonos Aires, 4 de dezembre de 2012

Nun ten çcanso San Spedito.

 

Passaba yá de las onze de la manhana quando l abion de la cumpanhie GOL aterrou ne l Aeroparque de Buonos Aires, apuis de mais de doze horas de biaije zde Lisboa, por San Paulo, an bolo de la TAP, ampeçado inda ne l trés de dezembre. Apuis de passar al lhado un bárrio de lata de muitos quilontros d’outrostrada, alhá aparecírun ls arrascielos de l centro de la cidade. Apuis de todo arrimar ne l hotel i un bun banho, botei me pulas rues, ancarando ua calor de trinta degraus, que eiqui l berano stá a la puorta. La biaje si fui cansatible, mas tenie gana de zamburrar las pantorrielhas. Acabo de chegar de trés horas a bagamundar pul centro de Buonos Aires i solo agora paro para para screbir, que ls pies deloridos píden çcanso.

A cada squina, la cidade inda apersenta bien bibas las marcas de sue riqueza de fins de l seclo XIX i ampeços de l seclo XX, cun sous palácios pesados, aan cantarie, de fruntales cun quelunas griegas a cantar ua glória que l dinheiro sempre quijo para el, mas que nunca fui capaç de guardar nien de antender. Sali de las modernas abenidas, adonde ls carros mal cáben, i meti pulas rues solo para pessonas, streitas i perpendiculares uas a las outras, rasgadas a ampeços de l seclo atrasado. Giente, giente, giente sien parar, muita giente nuoba, muita giente guapa. Fui un passeio an silenço, sien mapa, sien çtinos defenidos, anque sabisse que l eissencial de l que you querie ber staba por eilhi, mais quadra menos quadra.

Apuis de muito andar, l purmeiro eidefício adonde antrei fui la Catedral, de ampeços de seclo XIX, nua squina arrodiada de prédios mais altos, de modo que mal se bie. Ua cousa por mi nunca bista, aquestumado a que la catedral dua cidade oucidental siempre subirta a todos ls prédios i se beia al loinje. Mas ls prédios al lhado son de bancos, i San Denheiro nun faç la cousa por menos, i quier sues eigreijas mais grandes, mais ricas, i sous altares sparbados por todos ls lhados de modo que nanhun outro dius se le acumpare. La Catedral ye barroca, pesada de dourados i bóbedas, mas nun apersenta nada de special. Fúrun subretodo algues eimaijes que me chamórun l’atencion, trés na special: un Cristo yá purparado para ser curceficado, znudo, sentado i cula mano ne l queixo de spanto, nua atitude serena de pensador, cumo quien diç, cumo ye que you me fui a meter nua ancreca destas! anquanto dous homes de ls sous cinquenta anhos delantre rezában de zinolhos cun to l atento; apuis, un santo curceficado nua cruç de Santos Andrés, mas arreparei que era outro l santo, anque la cruç fura mesmo de Santo Andrés [eiqui lembrei me de Alcides i de la sbarrulhada capielha de Santo Andrés an Cércio]; mas l santo mais stroudinairo staba a l’antrada la puorta de la catedral, cun muitas belas a arder delantre i l que me chamou subretodo l’atencion fui ua rapaza inda nuoba i mui guapa, a rezar delantre del, de pies, de uolhos cerrados i mui cumpenetrada. Quedei a mirar un cacho. Apuis, acheguei me a muntonico de papelicos delantre de l santo i bi que se trataba de SAN SPEDITO, ende antendendo la debocion de la rapaza!… Diç assi la ouracion de San Spedito [Expedito, an spanhol], que staba ne l tal papelico:

Á glorioso SAN SPEDITO de las causas justas i Ourgentes. Ajuda mos nestas horas de agonie i de zaspero. Pide le por nós al SENHOR JASUS CRISTO. Tu que sós un Santo Guerreiro [l caramonico si ten ua spada!], tu que sós l Santo de ls Zasperados, tu que sós l Santo de las CAUSAS OURGENTES, tu que paras a quien mos quier fazer mal, ajuda me, dá me fuorças, coraije i sereno. Porteije a la mie familha cumo l fazes cula mocidade, ls amalinados, l trabalho, ls negócios i ls tribunales. ATENDE L MIU PEDIDO………………… Atende lo cun ourgença, por fabor trai me outra beç la paç. Hei de te ser fiel pa l restro de la mie bida i hei de dar a coincer l tou nome a todos ls que ténen FÉ.

Sali de la catedral i cuntinei pulas rues, chenas de giente, a pensar ne l zaspero houmano i an cumo esse san Spedito há de ser un santo cheno de trabalho. Stá eilhi l fin de la lhinha, yá nun hai mais naide a quien recorrer i se l caramonico nunca poderá fazer milagres, puis solo nós podemos fazer milagres por nós mesmos. Nun ten pátria l delor i l zaspero houmano, mas an todo l lhado ls diuses son xordos, delores i diuses armanos an todo l lhado, tal i qual cumo las modernas cidades.

Buonos Aires, 4 de dezembre de 2012

 

 

ampresta-me ls uolhos,

que zapredírun ls mius de ler

paisaiges mínimas de bida

 

 

miras la casa i nun sabes se l sbarrulho aguanta cuntigo andrento, talbeç tu nun quergas ou nun seias capaç de la ber cumo un sbarrulho; ancostas te a las squinas mais fondas adonde nun bate l aire i las porrascadas nun déixan tan molido l sentido, tan húmadas las lhembráncias; nien un relampo te acende esta truniada, nien un truono te sperta las raízes adonde te buien las purmanhanas; dás te de cuonta de cumo l sbarrulho se te fui anfrisgando puls dies antigos i ls maçados de las piedras inda fázen relhuzir sues negras i an silenço oulían sues fondas brechas; ban ganhando mofo las piedras uas porriba las outras, strampalhadas a bulto, que nien sabes por adonde ampeçar a refazer las paredes, ou mesmo ousmar algo que s’apareça a ua planta adonde puodas zenhar las lhinhas por adonde han de cuntinar a benir ls dies; por agora speras que te póusen ls uolhos perdidos i te chéguen ls passos que se te scapórun para uns seclos, nien sabes se datrás ou de l feturo, para que outra beç te puodas botar al camino; nun bonda que tengas gana de bibir, perciso ye que le deias de quemer als dies que ende bénen, un de cada beç, que ye este un tiempo de quemido scasso i probe: solo assi poderan tener fuorça pa l camino, bien cúrtio que seia; l lhuito por ua bida que se t’acaba nun puode durar siempre, i nunca de ti poderás tener pena solo porque te morriste: bai aguçando ls uolhos, secando sues lhágrimas i zanferrujando las alas, que tamien un die s’acában ls delúbios que sien fin cuideste: ende tenerás que bolar porriba las augas i ls sbarrulhos, ls uolhos bien al modo para nuobas madrugadas; bidas, nien manginas quantas te poderan nacer, assi seias capaç de le abrir la puorta; l amor puode quedar agarrado ne ls cubos que l tiempo fui zenhando, un tiempo que te fizo, bien a salbo de ls brugos que te ruoben l sereno de las nuites: queda te inda nas pítulas que tráien siempre la primabera i nessa tue manha de nunca deixar las risas por arredundar i las palabras por regar.

<<<<<<<<<<<<<<<<<

olhas a casa e não sabes se as ruínas te aguentam dentro delas, talvez tu não queiras ou sejas capaz de a ver como uma ruína; encostas-te aos cantos mais profundos onde não bate o vento e as chuvadas não deixam tão moído o juízo, tão húmidas as memórias; nem um relâmpago te acende esta trovoada, nem um trovão te desperta as raízes onde te bebiam as madrugadas; apercebes-te de como as ruínas se te foram enfiando pelos dias antigos e as maçaduras das pedras ainda fazem brilhar as suas nódoas e em silêncio uivam as suas feridas profundas; vão ganhando mofo as pedras umas sobre as outras, espalhadas sem ordem, que nem sabes por onde começar a refazer as paredes, ou mesmo organizar algo que se pareça com uma planta onde possas desenhar as linhas por onde devem continuar a chegar os dias; por enquanto, esperas que te poisem os olhos perdidos e te cheguem os passos que te fugiram para uns séculos, nem sabes se do passado se do futuro, para que de novo te possas fazer ao caminho; não basta que tenhas vontades de viver, necessário é que dês de comer aos dias que aí vêm, um de cada vez, que este é um tempo de alimento escasso e pobre: apenas assim poderão ter força para o caminho, por muito curto que seja; o luto por uma vida que te acaba não pode durar sempre, e nunca de ti poderás ter pena apenas porque morreste: vai afiando os olhos, secando as suas lágrimas e desenferrujando as asas, que também um dia terminam os dilúvios que pensaste sem fim: aí terás que voar sobre as águas e as ruínas, os olhos preparados para novas madrugadas; vidas, nem imaginas quantas te poderão nascer, assim sejas capaz de lhe abrir a porta; o amor pode ficar preso nos cubos que o tempo foi desenhando,  um tempo que te fez, bem defendido dos vermes que te roem a placidez das noites: fica-te ainda nos rebentos que trazem sempre a primavera e nesse teu hábito de nunca deixar os sorrisos por arredondar e as palavras por regar.

debes te respeito,

stan na fin fuorças i gana:

nuoba bida ampeças.

(14/10/2012)